Lody , kawa i cała reszta

Jona siedziała w kuchni swojej międzyplanetarnej stacji i wpatrywała się w lodówkę. To znaczy – w kapsułę chłodzącą model 742-B, ale dla niej to zawsze była po prostu lodówka. W środku błyszczało pudełko lodów waniliowych. Takich prawdziwych, gęstych, pachnących dzieciństwem i absolutnie niepasujących do słowa „low carb”.

– Jeść czy nie jeść? – mruknęła Jona, jakby cytowała kosmiczną wersję Szekspira.

Kapsuła (ta latająca, nie chłodząca) włączyła się znienacka, bo najwyraźniej miała już dość jej rozterek.– Obliczono: porcja lodów = 320 kalorii. Prawdopodobieństwo wyrzutów sumienia: 97%. –– A prawdopodobieństwo szczęścia? – zapytała Jona z nadzieją.– 100%. Ale krótkotrwałe. –

No i weź tu dyskutuj z maszyną.

Jona westchnęła, zamknęła lodówkę i sięgnęła po kawę. Tu też zaczynał się kosmiczny dramat: kawa czarna, kawa z mlekiem, a może z mlekiem roślinnym? Kapsuła znowu miała swoje pięć groszy:– Kawa czarna – zero kalorii. Kawa z mlekiem – minimalna ilość węglowodanów, ale satysfakcja +10. –– A z mlekiem migdałowym? – dopytała Jona.– Smak minus 15. –

Zaśmiała się głośno. Bo to było dokładnie to, co sama myślała.

I tak wyglądał każdy jej dzień – ciągłe negocjacje między tym, co „wolno”, a tym, co „chce”. Czasem wygrywała silna wola, czasem kubełek lodów. Ale nauczyła się jednego: nie chodzi o zakazy, tylko o równowagę.

Na koniec i tak zrobiła sobie kawę – klasyczną, z odrobiną mleka. Uśmiechnęła się, popijając pierwszy łyk.– Wiesz co, kapsuło? – powiedziała. – Ja to chyba jednak bardziej potrzebuję przyjemności niż idealnego bilansu makro.Kapsuła zapiszczała, jakby chciała coś odnotować w logach, ale tym razem już milczała.

Bo nawet ona wiedziała, że czasem najlepszą dietą jest… święty spokój i kawa w ulubionym kubku.